ما بیست ساله ها در فرهنگ ما ایرانیان جشن کارکرد ویژه‌ای دارد تا جایی که تداوم فرهنگ ایرانی و بقای سرزمینی مان را مدیون همین جشن ها هستیم.

جشنهایی که در بزنگاههای تاریخی که دیگر امیدی به روزگاری نو ، طلوع دوباره خورشیدآزادی و بارش باران شادی نبود، از پس پشت تاریخ چندهزار ساله به میدان آمده تا همبستگی و همدلی و امید در این سرزمین پاینده بماند.

با چنین پشتوانه تاریخی به سراغ جشن 20سالگی انجمن رفتیم. 

در ابتدا مسیر طولانی جلوه می کرد. سفری می بایست در طول تاریخ انجمنی که روزی تنها با چند چراغ روشن شده بود تا کورسوی امیدی باشد و اینک چلچراغی شده مجلس آرا و نورانی .

 از ویژه نامه های انجمن شروع کردیم و در لابلای صفحاتش چیزی جزمهر ودوستی نیافتیم . 

ایمان به کار داوطلبانه و عشق به کارگروهی در کنار چهره هایی که دیگردر بین مان نیستند ، و دیگرانی که هستند با ردی از گذران عمر بر چهره و یا آنان که در گوشه ای فعال در نهادی یا سرزمین دیگر . 

دوست داشتیم این حس زیبا را با دوستانمان به اشتراک بگذاریم پس فراخوان دادیم تا اعضایمان همراهمان شوند با دلنوشته ها ، عکس ها ، فیلم ها و هر آنچه می‌تواند تحفه ای برای جشن باشد. 

این گونه شد که "نوداد" به دنیا آمد تا کانال ارتباطی باشد برای ارتباط بیشتر و هم آوایی کوک ترو اینگونه هارمونی در برگزاری جشن برقرار شد. 

در طول 9 شماره نوداد هر بار به بهانه ای سراغ جشن 20 سالگی رفتیم. 

درفرآیند بازآرایی کمیته ها و کارگروهها، ترمیم روابط داخلی انجمن ، توسعه روابط بیرونی و حتی دررویداد جایزه نوآوری آزاده همه جا سعی کردیم تا جشن بیست سالگی را به نقطه کانونی انجمن تبدیل کنیم.

امروز در روزهای پایانی خزان بیصبرانه زمستان را آرزو میکنیم تا در اخرین هفته از دومین ماه آخرین فصل باردیگر گرد هم بیایم و هم پیمان شویم برای مسیری که آغاز کردیم و رسالتی که بر دوش داریم و اماده شویم که آن را به نسل دیگر منتقل کنیم. 

امسال بهار انجمن در زمستانی رخ میدهد که پایان شب سیه اش را پیش تر نوید داده اند. به امید دیدارتان هستیم.